In Portugal drinken ze ffffffienjoe ferdê en zeggen ze “Ollllllllllllabomdia” (in 1 blog een hele cultuur ontleed)
Ik woon en werk al even vanuit Portugal. Na een tijdje krijg je de cultuur door, leer je de mensen kennen, de gewoontes, en ontdek je dat “Ola” en “Bom dia” en “Ola” en “Boa tarde” altijd als een pakketje komen.
Dus: “Olabomdia” en “Olaboatarde”. En dat je die L zo uitspreekt alsof je de laatste druppel met het puntje van je dubbele tong uit de vinho verde (ffffffienjoe ferdê) schraapt.
“Ollllllllllllabomdia.”
Je ontdekt ook dat er twee soorten Portugezen zijn.
Praat niet veel
Praat heel veel
Ik ga het vandaag hebben over die tweede, omdat daar nu eenmaal meer over te vertellen valt.
Als je die tweede tegenkomt en je vraagt haar waar de dichtstbijzijnde supermarkt is, verwacht dan een antwoord als deze:
“Toen ik in 1956 geboren werd, waren er vier dorpen met daartussen één rivier waar de bijzondere oesjnoesjnoesjoesj-vis in zwom. Die vingen Joana, João en ik (Joana) met onze blote handen, waarna...”
Je zult de supermarkt nooit vinden.
Tenzij je veel, heel veel geduld hebt. En daar zit het ‘m in Portugal in.
Geduld.
Nu ben ik vergeleken met mijn eigen landgenoten toebedeeld met bovengemiddeld zuidelijk bloed. Tijd is een rekbaar begrip en waarschijnlijk was m’n eerste woordje mañana.
En de tweede ook.
Een vriend van me stuurde over deze mañana-mañana-mens - want wij komen met velen - trouwens laatst een geweldig artikel door: Why Procrastinators Procrastinate van Tim Urban. Het artikel gaat over het gevecht dat je Rational Decision Maker elke keer weer voert met je Instant Gratification Monkey. De een wil een deadline halen, de ander gooit weer eens roet in het eten.
Kijk een vog… En je kijkt al.
Dat artikel is trouwens niets nieuws. Het komt uit 2013, ging viral en werd drie jaar later een Ted Talk. Is leuk, kijk maar.
Om mijn Instant Gratification Monkey de boom in te sturen, heb ik allerlei lijstjes, trucjes en routines als troefkaart. Telefoon thuislaten, blokken in je agenda, ja, koud douchen, op je kop staan voor 7 uur ’s ochtends, heel hard ademhalen, weekplanningen in kleurtjes, absoluut niet naar de WiFi vragen en m’n meest recente paradepaardje in de stal: een eigen copywriterscoach. Dank je wel, Laurens. Je bent een geweldige apentemmer.
Toch komt op deadlinedag geregeld The Panic Monster om het hoekje kijken. The Panic Monster is zeer productief, maar ook een mentale en fysieke uitputtingsslag. Ze jaagt de Instant Gratification Monkey weg en zorgt ervoor dat je alles in één keer eruit klopt, waarna je met twee muisarmen in de lucht en een nasmeulend toetsenbord nog net kunt denken: best aardig, maar zo nooit meer.
Schaar dit gedrag onder “Is echt nodig voor creativiteit…” en je voelt je weer helemaal artiest.
Maar goed, ik was gebleven bij de gemiddelde Portugees en de omwegen naar de kern. Want zelfs mij valt het op dat ze hier tergend lang van stof zijn en ze alle wegen, behalve die naar Rome nemen.
In de taxi vandaag werden deze voorzichtige, vreselijk generaliserende aannames dan toch bevestigd (zie je) door een geweldige Portugese taxichauffeur (N=1). De vrouw lichtte mij in dat deze gespreksvorm een naam heeft:
“Sim! Garbage talk!”
Uiteraard nadat ze me over de visvangst in dorp X in jaar X met de 3JS had verteld.
Duidelijk een nummer 2.
Garbage talk loopt meestal via de geschiedenis van pastel de nata, langs de jurk van de vrouw van João automatisch naar voetbal, altijd voetbal, en komt uiteindelijk wel ergens een keertje in de supermarkt uit.
Heb je dus de tijd? Ga dan zeker naar Portugal.
Tis hier genietoesj.
Disclaimer naar al mijn geweldige klanten: ik haal wel deadlines.
Totdat: 🐦