Piet leert me hoe je zonder telefoon de weg vindt: “Vragen, Judith. Vragen.”
Al een tijdje ben ik de buddy van Piet. Piet is 75, woont z’n leven lang in de Rivierenbuurt en is bijna blind. Hij leert mij hoe je zonder telefoon naar de andere kant van de stad komt: “Vragen, Judith, vragen," dat als je maar lang genoeg wacht filterkoffie weer een ding is en dat een broodje kaas je avo-toast verslaat.
Ik leer hem wat een app is“Een ep?”
Ik leer hem wat mensen doen op Instagram.
“Waarom zou je dat willen?”
Dat je tegenwoordig koffie met gekke melk afhaalt.
“En dan lóóp je daarmee?"
En hoe het blauwe bolletje en het rode stipje op Google Maps je nooit meer laten verdwalen.
Dat laatste weet Piet. Hij voelt het op straat.
Hij mist die vlugge praatjes, dat even contact hebben met elkaar. Meestal zit hij thuis, luistert hij naar de radio, voelt hij zich alleen. Blijft hij maar binnen.
Piet geeft mij een kijkje in zijn wereld. Ik hem in die van mij. Onze gesprekken zijn open, eerlijk, soms saai, soms hilarisch, altijd nieuwsgierig.
Hoe dan ook: we praten.