Moderne verschijnselen: het is ieder voor zich, maar in deze discokerk schittert God vanavond voor ons allen

Op een kathedraal in Barcelona hangt een billboard met de Samsung Galaxies Series 3-reclame. Tien meter hoog, vijf meter breed en helemaal ready om zich met je te connecten.

Als een moderne God kijkt de telefoon op ons neer.

Glimmend, heilig en nu verkrijgbaar in drie kleuren.

Ik kijk naar de reclame en concludeer op dat moment voor de tweede keer in één week dat het niet goed gaat met de katholieke kerk.

De eerste keer was die maandag, iets voor achten, toen ik door een donker Amsterdam naar de Dominicuskerk fietste.

Ik ging niet náár de kerk. Ik ging naar Sanctum: een ecstatic-dance-achtige sportles op pop-up-locaties. Niet van die blote-voeten-ectstatic-dance met mensen die alles mooi vinden.

Cacaoceremonie? Móóóói.

Assad is naar Rusland gevlucht. Móóóói.

Maar ecstatic dance voor efficiënt marketingvolk met festivals, drankjes en gedeelde bloemkoolroosjes met tahin als religie.

Dus daar ging ik.

Nieuwsgierig gemaakt door Zij die al geweest waren.

Nog nieuwsgieriger gemaakt door maar liefst 4,9 sterretjes op OneFit.

Das hoog. 
Das veelbelovend. 
Dat moet je meemaken.

God zelf zou er die maandagavond niet bij zijn.

Eenmaal aangekomen en ingecheckt, zie ik dat dat niet waar is.

God is er wel.

Ze staat op het altaar, draagt een glanzend pakje. Op haar hoofd een silentdiscokoptelefoon. Om haar heen tientallen kaarsen en al evenzoveel decipelen.

Door het gangpad zwiept een zuster met wierook van Marie Stella Maris.

Geur: Amsterdam.

Onmiskenbaar.

Over de vijftig minuten die volgen, kan ik kort zijn: met blauwverlichte silent-disco-koptelefoons op maken zo’n vijftig vrouwen (25-45 jaar) en drie mannen tai-chi-achtige bewegingen. Langzaam, wild, langzaam, wild, langzaam, langzaaaaaaaaaam, wiiiiiiiiiiild, wild, wild, wiiiiiiiiiiild. Op zwoele techno vuurt Zij ondertussen in haar glanzende pakje inspirational quotes op ons af:

You are here. Right now. This is your moment. This is your time to shine. Turn your face toward the sunshine and shadows will fall behind you. You don’t always need a plan. You just need to breathe. Breathe. Breaaaaaaaathe.

In ’t duizend-en-één-nacht-donker van de kerk ademen en dansen we met onze koptelefoons op tussen kaarsen en mariabeelden.

Voor even.
Samen.
Alleen.
Tussen de ander.

“We’re all one,” fluistert Zij ons nog één keer vanaf het altaar toe.

Dan is het voorbij.

We zetten ons blauwverlichte gemeenschapsgevoel af, schieten geruisloos langs elkaar heen naar de jassen, checken op onze telefoon wat we de afgelopen vijftig minuten op WhatsApp, TikTok en Instagram hebben gemist en schieten één voor één stilletjes de nacht in.

Ieder voor zich.

Maar voor even was God vanavond voor ons allen.