Voor als je veel vindt, maar eigenlijk een huis-tuin-en-keuken-veranderaar bent
Soms zie je jezelf van een afstandje en weet je, dit ben ik niet. Ik had dat afgelopen week toen ik op plastic schoenen, in blauwe regencape en met natte Primark-tas door Edinburgh liep.
Ik was op bezoek bij een Argentijnse vriendin en had wel gehoord over de regen, maar er niet naar geluisterd.
Een vergissing.
Binnen een uur waren m’n schoenen doorweekt en kon ik m’n spijkerjasje uitwringen.
Dus terwijl Greta Thunberg in een stad verderop mijn principes stond te verdedigen, sopte ik met de vaart der volkeren door Princess Street op zoek naar een droog pak.
Voor de klapdeuren van de snelle oplossing speelde een straatmuzikant in kilt. Op zijn doedelzak blies hij me op het laatste restje folklore de Primark in.
Binnen had Katy Perry het overgenomen. Het was er warm, en het rook naar goedkope confectiekleding en zoete meisjesparfum.
De schoenenafdeling zat op -1. En dus stapte ik op een roltrap met spiegels van links, van rechts en van boven.
Ik keek er niet in.
Tien minuten later stond ik met droge sokken en op piepend plastic weer buiten.
“Ik had er £18 en wat idealen voor afgerekend.”
In een toeristenwinkeltje waar bijna alles van ruitjes was, zocht ik vervolgens een regencape. Alleen eentje met heel vaak Schotland-Schotland-Schotland-Schotland erop gedrukt was nog over.
Even dacht ik aan alle toeristen met Amsterdamse oorflapmuts, en liep toen naar de kassa.
Als Katrien Duck op apocalyptische Tsunami-stappers in fladderend gewaad heb ik de rest van de dag dwarsdoorsneden door de plassen gemaakt.
Ik versloeg zowel cats als dogs, ik was droog en gelukkig.
Die avond was ik bij mijn vriendin thuis met de complete Argentijnse enclave van Edinburgh.
We waren met tien, zaten op de grond en dronken wijn.
Met het meisje naast me had ik het al een tijdje gezellig. Ik had geen idee wat voor werk ze deed en of ze een koophuis had. Als je 33 bent, is dat pure winst in alle opzichten.
Toen kregen we het over Wizz Air. Er is een eerste keer voor alles.
"Isn’t it amazing?! € 10,- flights!” zei zij.
Neen, neen, neen, meidje, dat was dus he-le-maal niet zo amazing!
Waarop ik de leer en het leven van Jezus verder uiteenzette in een betoog over superveel CO2 enzo en bla-bla-bla-chocoladevla.
Ik zag haar hierna vrij snel naar de wc vertrekken. In haar oren twee bananen.
Op zo’n moment worden op feestjes de kaarten opnieuw geschud: je moet je sociaal herpakken.
De zoute stengels op de hapjestafel boden een eerste houvast. Ik graaide er een paar keer naar, keek wat nonchalant om me heen en bleef hangen op de druipende cape aan de kapstok.
Hoe was ik zelf eigenlijk in Schotland gekomen?
Die avond liep ik naar huis met een nasmeulend zendingsvingertje diep in de zakken van mijn regencape.
Die doet dit, die dat. Die eet vlees en die vliegt.
Wat een rechtschapenheid, weerzinwekkend.
Val ik zelf ten prooi aan het evangelie, dan leidt dat meestal óók tot glazig knikken, emmers borrelnoten of in het ergste geval ruzie.
Nu moet je weten dat ik fan ben van heel Gen Z dat protesteert, boos is, principes heeft - en houdt.
Ook als het regent.
Maar zelf zit ik ergens in een middenmoot die wel vaak van alles wat vindt, maar ook net zo vaak van alles niets doet.
En helaas kan en wil niet iedereen als Greta zijn. Want na de pioniers komen zij die op huisfeestjes moeiteloos switchen tussen vliegschaamte, “Eet jij nog vlees?!” en de nieuwe laarsjes van de Zara.
En deze huis-tuin-en-keuken-veranderaars zijn met vele.
In mijn kring, in ieder geval.
Wat werkt dan wel?
Als copywriter wil ik de dingen vertellen zoals ze zijn. Oké, wat saus geef ik de tekst wel, maar zie dit vooral als de broodkruimels die Hans en Grietje ook naar dat huisje lokten.
En eigenlijk doe ik precies hetzelfde voor mensen die mij betalen om weer andere mensen aan te trekken. Door eerlijk en open te zijn - inclusief twijfels, aarzelingen, en dingen die we misschien zelf nog niet helemaal goed genoeg doen. Zo zien lezers dat er achter de woorden ook nog gewoon een mens zit, iemand zoals zij. Niet een of andere missionaris die in alle opzichten perfect loopt te zijn. Iemand waar je niet meteen van naar de wc hoeft te rennen.
Daarnaast zit ik tegenwoordig achter mijn laptop in regencape. Dat typt als een machine en houdt in combinatie met de plastic schoenen de Evangelist op de grond.